hüseyn kaya
açmayan iğdelerden
kırgın menekşelerden
anlıyorum sen deme
anlıyorum bitiyor
şimdi her şey ağlıyor inip inip
kalbime
şimdi her şeyden uzak
şimdi her uzak şeye
kavlatıp hayatımı toprağı
kokluyorum
anlıyorum sen deme
bitiyor anlıyorum
yakubuna kokmayan yusufum
şimdengeri
ben bu ten kuyusunda kervanlardan
saklanan
istemem istemem istemem unut beni
bu karanlık kuyuda ellerim yüzüm
katran
söylemedim söylemem söylemedim
söylemem
anlıyorum kuşlardan anlıyorum
bitiyor
kalsın hiç yaşanmamış bu mesnevi
içimde
kendi leylimde yittim nur-ı siyah
sanarak
ört üstümü acının zifirden örtüsüyle
