bahar, 2024
bahar, 2024
bahçe
beni öyle hatırla bitmeyen bir hazanla
ilmihallerin eksik sayfaları kalbimle
kurudukça kendine ufanan toprak gibi
dağılıyor içime kanayan bu hikaye
gölgesiyle konuşan sessiz bir menekşenin
rüyalarında kaldı gözlerimdeki acı
kuşların göçtüğünü söyleme incinmesin
hastane önündeki umudumun ağacı
kendi kendime düştüm hiçliğin bahçesine
oyundan çıkarılmış mahzun bir çocuk gibi
beni böyle hatırla yarısı yok yüzümle
yokluğuna açarken hayatın türbesini
yaz, 2022
bir beşiktim saklanan sesinin gölgesinde
yazgısıyla körebe oynayan bir çocuktum
yosunlanmış su gibi kıyında dilsiz mahzun
yürümeyi unuttum konuşmayı unuttum
bir geceydim sabaha er geç yenik düşecek
yüzünle kanattığım çıkmaz düşlerden yorgun
aldığım her bir nefes içimde ilmek ilmek
acısını işledi gelmeyen yolculuğun
bir ağrıydım yazgında sözcüklerle dağlanan
yurdunda mahsur kalan kanatsız göçebeydim
paslanmış saatlerle gözlerime bağlanan
çoktan geride kalmış yarınları bekledim
kırılmış uykulara tüneyen yokluğunu
ürkütüyor karanlık şimdi dönsem ne yana
çiçeğine darılan iğde suskunluğunu
bu hazin mesnevide büyütmek düştü bana
2021
hüseyn kaya
yine de bakıyorsun içine gözlerimin
bakar gibi perdeli bir camın arkasına
oysa çoktan kayboldum içinde bu gölgenin
ve karıştı ruhumun beyazı karasına
üzerinde yürümek bir kalbin nasıl da zor
söyleyemem efendim bunu ben başkasına
usul usul bir serçe ölüsüne dönüyor
sesine tutunmasam dünya avuçlarımda
2015
ne tadı kaldı hayatın ne sensiz zaman geçiyor
ne gün ne hafta ne de yıl bir ömür ziyan geçiyor
bazen mecnûn bazen ferhâd düşmüş gam rûzigârına
dil zencir-i cünûn ile her gün kapından geçiyor
düşünce gam rüzgârına dalıp yâd-ı ruhsârına
kan revân olan kalbime bin tiri müjgân geçiyor
alışırdı gönlüm çoktan dağ-ı firkâtine lakin
bahr-ı melâl hatırımdan zülfi perişan geçiyor
gül sararır bülbül susar hazana döner nevbahar
düşse yolum gülşen anlar bir kalbi virân geçiyor
şehr-i tahammüle düşmez geçse bin şehirden yolum
bilemem yâr kaderimden kaç râh-ı hicrân geçiyor
şerhi gamdır okuduğum leylü nehâr bu bahtımdan
beytül ahzân imiş dünya bir ömür nalân geçiyor
bahar 2012
sivas
zülfün düştükçe yele eyler tarumar beni
saçındaki her tele bağlamışlar yar beni
vurdun dağ-ı hicranı derde yar ettin canı
döktün dilimden kanı ettin ah ü zar beni
ah ile figanımdan yandı dil hicranımdan
sürdün öz vatanımdan yar diyar diyar beni
olmak için bir dem şad beklemem senden imdad
olmuşum gamla abad ko böyle naçar beni
döndüğüm derd-i girdab olalı aşkla harab
vur tiğın işle sevab eyle bahtiyar beni
1997
hüseyn kaya
nasıl olsa bir daha yolun düşmez yoluma
nasıl olsa öldürür nasıl olsa bu kahır
ve düşmez nasıl olsa yüzün yüzüme daha
kalsın ağrım altında böyle benimle bu sır
sen hayat de ben ağu, araya koyduğuna
sen hayat de varımdan yoğumdan olduğuma
ey gönlüme sığıp da sığmayan hikâyeme
sen hayat de bu acı kıyıya vurduğuma
yağmalanmış ömrümün yasını tutuyorum
eşiğinde hicrete açık kapılarının
yalnız ve yabancıyım, üstelik üşüyorum
mor dağlara saldığın suskun menekşelerin
ve dağımda patlayan kızıl güllerin için
ve en çok senin için hep en çok senin için
ben seni ağlayarak gideceğim ülkemden
yitik düşler, ağustos 2001, sayı: 10
hüseyn kaya
sen baba
sen bilirsin bu
öykünün sonunu
işte bu
son yıldızım göğümde
bana kalan
ve en sadık havarim
kapımdaki akasya
sen baba
sen bilirsin bu
öykünün sonunu
hangi ırmak tükendi
hangi çölde bilirsin
hangi çölde unuttum
bu
kavruk yüreğimi
hangi göğün altında
yitirdim kaybolanı
sen baba
sen bilirsin
bana ne yaşamak de
ne de denizi anlat
hiçbir yerinde böyle
böylece bu hayatın
hiçbir yerinde aşkın
her yerinde acının
ben burda
kaldım baba
ben
böyle yaşıyorum
yaşadığımı
böyle
ben böyle geçiyorum
geçtiğim ateşlerden
hüseyn kaya
hastasın sesinde kuş yorgunluğu
ellerin eylüle yürüyen yaprak
kalbine çiğ düşmüş gözlerin buğu
usanmış içinde ağlayan ırmak
saçların yılların selinde yunmuş
silinmiş yüzünden izi baharın
gelip de usulca ruhuna konmuş
ürkek kelebeği uzak dağların
yorulduğun yerde bitmiyor dünya
değilmiş ilacı her şeyin zaman
yaşamak dediğin sessiz bir rüya
sözcüklerin kayıp dudakların kan
2017 bahar
hüseyn kaya
çözülmüyor kollarım acının bedeninden
surların önündeyim
suların arkasında
bana
beni böylece anlatın bir ayet ver
bitti işte ömrümü çelen çalan bu büyü
şimdi
yaralarımı öpüyorum her gece
bitti hiç söylemeden o sonsuz sessiz ezgi
al
nereye istersen savur şimdiden geri
hem yolum hem yolcuyum
hem dağım hem dağlanan
hem tufanım hem gemi
anasız kuzu gibi kaldı ömrüm ortada
beni hayata değil
beni kendine bağla
senin de
acın sinsin ter kokan muskalara
ve
andıkça ağlayan bir yara gibi ağrı
ömrünün
eşiğinde kurusun kan izleri
dilinin
dönmediği düşlere yor hayatı
az
gittiğim kadar git uz gittiğim kadar git
sen de
tutul geçerken ağudan ırmaklara
tutunduğun
dallara erisin avuçların
dökülürken
kalbinin ıssız odalarına
bilme beni
akıyor iki gözüm önüme
bu imiş unutulan yeminin kefareti
sana bir
kere daha acılar adıyorum
bu
sızılı
bu kanlı
sunağında kalbimin
daha
dönmeyesin yar
daha
dönüp de beni
dağımda
bulmayasın
daha
dolayıp beni o yalan sürgününe
karanlık
denizlerde
bahanem
olmayasın
solgun
bir al gül gibi
bıraktım
eşiğine
daha
istemem geri
gözüm
önüme aksın
burasında
böylece
yarım
kalsın bu masal
kalsın
omuzlarımda
kalsın
bu acı dağı
daha
istemem geri
gözüm
önüme aksın
al
yazgıma
boyadım
verdiğin
bu
hayatı
hüseyn kaya
senin yoksulluğuna durmadı ömrüm daha
daha fukarasıyım göğe bakan yüzümün
buldum değil aradım olsun için yürüdüm
kuş uçmaz kervan geçmez kuytusunda ömrümün
dilimde ve yazgımda gizlediğim işaret
senin yarım sözündür benimse yarım yanım
doladım saçlarının karasına günümü
ben göğünde bir bile yıldızı olmayanım
külüme tutundukça yeniden yanıyorum
yeniden tutunayım rabbim bir yol ver bana
denizi geçenlerin adımları duadır
ve şiir kanayanın yüregi de bir dua
Çocuklar
parka gitti belki de hiç dönmezler
Dedeleri
balkondan görse de baksa bari
Ah ben
de bakabilsem koşup da peşlerinden
Kaldırım
ortasında sessiz bir ağaç gibi
Ben yine
kaldım burda onlar da öyle gitti
Penceremin
önünde karardı tek güneşim
Daha
hiçbir aynadan görmeyecekler beni
Solmuş
iki gül şimdi gözlerim… ah gözlerim
